کسانی که سعادت وکمال انسان را درزر وزور می بینند برای رسیدن به اهداف ناسالم خود همه قید وبندهای اخلاقی را زیر پامیگذارندوسلطه برطبیعت وپیشرفت تکنولوژی را دراستای اهداف مادی خود تفسیرمینمایدوخودرامطلق العنان درتسخیر طبیعت میداننددرحالیکه دین با نشان دادن جایگاه واقعی انسان در طبیعت و نقاط قوت و ضعف او و حقوق و تکالیف او، برای تمام مراحل زندگی انسان برنامه های ارزشمند ارائه مینماید. دردنیای امروز ،انسان دینی، کمال خویش را در استفاده از تکنولوژی مطلق العنان نمی بیند، بلکه به مجموعه ای از بایدها و نبایدها تن در می دهد. اساساً، در نگرش انسان دین باور، سلطه بر طبیعت یک ارزش ذاتی نیست، بلکه صرفاً ابزاری است برای شکوفا شدن استعدادهای متعالی او و همین هدف، چند و چون بهره گیری از ماشین را معین می کند و مرزهای فناوری را ترسیم می نماید. اگر در متون دینی، سخن از مسخر بودن جهان برای انسان به میان آمده، ابداً به معنای مطلق العنان بودن انسان نیست، بلکه مقید به قیود و شرایطی است که در تعالیم دینی مطرح شده است. انسان دینی، جهان را آیه ای از آیات الهی می داند و از این رو، آن را شایسته احترام و تکریم می شمارد. در پاره ای تعالیم دینی، به مراعات حقوق حیوانات و گیاهان اکیداً سفارش شده است. انسان دینی اهداف بسیار متعالی دارد وبرای اوارزش های معنوی در درجه اول اهمیت قرار دارند ،از این رو، در حالی که پیشرفت در صنعت و فناوری را امری مطلوب می شمارد، می کوشد تا از آن در جهت اهداف انسانی و اخلاقی بهره گیرد . انسان دینی، برخلاف انسان متجدد، هرگز داعیه خداوندگاری زمین را در سر نمی پروراند، بلکه خویش را خلیفه خدا در زمین و از این رو، مسؤول حفظ و نگاهداری محیط طبیعی خود می بیند. اگرزندگی رادارای هدف بدانیم جهت حرکت خودرابسمت نیل به اهداف عالی تنظیم مینمائیم.یکی ازکارائیهای مهم دین این است که هدف زندگی مارا بسوی کمال وارزشها سوق میدهد.براساس باوردینی زندگی موهبت و هدیه خداوند است. اجازه نداریم زندگی را تباه کنیم. اجازه نداریم در فقر، ناامیدی، حسرت وافسردگی روزگار را بگذرانیم و در این دنیا بدون هدف، بدون آرمان و باری به هر جهت، زندگی کنیم .اجازه نداریم دردریای بیکران شهوات غوطه ورباشیم .
